Een emotionele week- week 6

Hi iedereen, hier ben ik weer.
Na een goede week van vakantie in Griekenland, is mijn batterij weer helemaal opgeladen om aan mijn tweede helft van stage te starten. Het was zalig om mijn familie terug te zien en met hen een leuke tijd te beleven. Ik had echt een fantastische tijd in Griekenland.. Het hotel, prachtige stranden, natuur en cultuur was echt onbeschrijfbaar. Ik zet nog foto’s op de blog van mijn vakantie in Griekenlands.

Zondag avond (na een grote vertraging) ben ik eindelijk terug in Tel Aviv aangekomen. Met vrienden, die ik in het hotel ontmoet heb, nam ik een taxi richting Jerusalem. De volgende dag werd ik al terug verwacht op stage. Ik vind het werk hier nog altijd super, en ik voel mij goed op dienst. Ik ben nog lang niet van plan om terug naar huis te komen;-)

Deze week stond ik vooral in de onderzoekzaal en heb weeral interessante dingen beleefd. Zo kwam een zwanger vrouw op 34 weken binnen na een heel rare trauma. Op haar weg naar huis nam ze de bus maar voordat ze nog helemaal in de bus zat sloot de chauffeur de deuren tegen de zijkanten van haar buik. Toen ze met de ambulance binnenkwam was iedereen erg geschrokken. Ze lag helemaal in een kromme houding met haar hoofd tegen haar buik. Ze sprak bijna niet en had ontzettend veel pijn. Ik zette haar direct in een van onze kamers, monitor aan, infuus met vloeistof en ik probeerde de vrouw aan te spreken. Het ging heel moeilijk ze had overal pijn en kon niet beschrijven waar. De dokters waren al ondertussen binnen gekomen en ik voelde aan haar buik...ze had een Plankharde buik. De dokters brachten haar direct naar de verloskamers en onderzochten haar daar verder. Gelukkig was het geen loslating van de placenta. Door de trauma kwamen de weeën op gang en werd ze ingeleid om te bevallen. Moeder en kind doen het gelukkig prima. Ik heb ook tijdens mijn week op onderzoekskamers vrouwen met dreigende vroeggeboortes, obesitas, IUGR, preeclampsie, zwangerschap met borstkanker, enz verzorgd.. Een leerrijke week dus.

De laatste twee dagen van de week stond ik op verloskamer. Een van mijn vrouwen was een primipara. Zij kwam binnen op 3 cm en had om 7 uur een goede 7cm ontsluiting. Voor haar was het de eerste keer dat ze ging bevallen. En dat bracht voor haar veel stress en angst mee. Ze had het heel erg moeilijk met alle ervaringen die de arbeid met zich meebrachten: druk, weeën, rugpijn,… Ze had wel een epidurale, maar toch kon ze zich heel moeilijk ontspannen. Na rustig met haar te praten en meeste van haar angsten weg te nemen, werd ze langzamerhand kalmer. Een half uur later onderzocht ik haar weer en had ze 8 cm ontsluiting. Na twee uur had zij volledige ontsluiting. Het toucher was echter ongunstig: de baby lag in Kr.a.ldw. Dat wil zeggen dat het een sterrenkijker is (baby die naar omhoog kijkt als hij geboren wordt i.p.v. naar beneden en dat het hoofdje niet volledig gebogen was). Ik heb dat nog nooit gezien en het toucher voelde daardoor heel nieuw voor mij. Bovendien zijn sterrenkijkers moeilijkere bevallingen omdat er een grotere diameter moet passeren doorheen het baringskanaal. Ik installeerde de vrouw en na een aantal keren persen was het hoofdje al vrij goed gezakt, maar de harttonen begonnen te zakken naar 80 slagen/minuut. Niet super goed, de baby moest dus snel komen. Gelukkig perste de vrouw heel goed, en kwam het hoofdje langzamerhand piepen je kon het voorhoofd duidelijk vanboven zien, echt een rare maar grappig zicht. Het bleef in het einde een beetje steken( en ik zag dat er een klein scheurtje al begon te vormen) en dus besloot ik haar te helpen door druk op de perineum te zeten en het achterhoofd vanachter los te krijgen(een techniek dat ik hier in het ziekenhuis geleerd heb nl). Het hoofd en kin werden geboren en de uitwendige spildraai vond plaats. Ik ontwikkelde de schouders en een flinke jongen van 3900 kg werd geboren!!! Ze had een eerstegraadsruptuur die spijtig genoeg niet voorkomen kon worden. Ik kreeg echt veel complimentjes na deze bevalling en dat gaf mij echt een gevoel dat ik al ondertussen al echt zoals een vroedvrouw begin te denken en handelen. De andere vroedvrouwen vertrouwen mij al ondertussen en dat helpt om meer zelfzekerheid te krijgen. Het was ook de eerste keer dat ik zo een bevalling meemaakte!! Na deze bevalling kreeg ik ook met een Schouderdystocie te maken. Bij een schouderdystocie blijft de voorste schouder steken achter het schaambeen van de moeder. Het was een moeilijke bevalling. Ik zette een episiotomie en met hulp van een vroedvrouw heb ik het kindje er gelukkig gezond eruit kunnen halen.

Zoals ik in mijn titel al vermelde had ik een week vol met emoties. Ik zit al in de helft van mijn stage en de dagen vliegen hier zo snel, dat ik al echt nog niet weet of ik al naar huis kan komen!! Vrijdag was een goede dag voor mij. Ik heb 2 bevallingen gedaan die echt goed verliepen en ik was klaar om aan mijn welverdiende weekend te beginnen. Maar onverwachts(voor mij) kwam er om13:30 een vrouw op 39weken binnen met IUVD (intra-uteriene vruchtendood). Ik ging de kamer binnen en kon mijn ogen niet geloven, ik heb die vrouw 3 dagen geleden in de onderzoekzaal onderzocht. Ze kwam binnen omdat ze de foetus minder voelde bewegen. Alles was in orde en na een ultrasound mocht ze terug naar huis gaan. Spijtig genoeg voelde ze de baby de avond voordien helemaal niet en dus besloot ze naar het ziekenhuis te komen. Daar werd ook vastgesteld dat het kind gestorven was. Vrijdag kwam ze binnen om ingeleid te worden. Toen de vrouw en haar man mij zagen begonnen ze allebei nog meer te huilen en moest ik echt mijn emoties onder controle houden. De vrouw had 6 kinderen thuis en ze kon niet geloven dat haar kind gestorven is. Ze bleef maar zeggen dat het haar schuld was en dat ze vroeger moest komen. Ik legde haar uit dat het niet is dat iemand kon voorkomen en dat het zeker niet haar schuld is. Ze had veel vragen over de procedure van de bevalling en ze wou ook psychologische hulp. Gelukkig stond ik die dag met een vroedvrouw waarvan ik wist dat ze heel veel emotionele hulp aan de vrouw kon geven. Ik heb al in mijn vorige blogs vermeld dat de vroedvrouwen hier echt gehecht zijn aan hun werk en doen het met veel liefde voor elke vrouw. Wanneer ze iets zeggen heb je echt het gevoel dat ze het menen en echt een verschil willen maken. De begeleiding in zulke gevallen is daardoor ook emotioneel en hulpvaardig. Voor mij was het extra emotioneel omdat ik die vrouw al kende en al een soort band met haar vormde. Ze was heel emotioneel en haar man ook. We legden haar de procedure en mogelijkheden heel praktisch en duidelijk uit en gaven haar de ruimte om een keuze te maken. Op 39 weken heeft de vrouw al een grote band met haar kind gevormd en heeft ze al een hele toekomst voor hem gepland. Ze bleef maar spreken over dit kind en hoeveel ze van hem wou houden en wou vastpakken. Ze bleef maar zeggen dat zeggen hoe haar kinderen thuis een broertje verwachten en hoe moeilijk het voor hen gaat zijn om het tegen ze allemaal te vertellen…. Ik wil hierover niet te veel in detail gaan, maar ik had het moeilijk om professioneel te blijven en mijn emoties onder controle te houden.

Als toekomstige vroedvrouw wist ik dat ik zulke minder leuke gevallen mee moest maken en toch verder met mijn leven en werk moest gaan. Ik vond het die dag moeilijk om mij nog op iets anders te concentreren en gelukkig was de dag voorbij voordat ik het besefte. Het moment dat ik het ziekenhuis verliet begonnen de tranen te stromen, en die bleven voor de rest van de dag maar komen. Gelukkig kwam ik naar huis naar mijn familie en kon ik een beetje over mijn dag spreken. Maar zelf nu dat ik hierover schrijf vind ik het nog altijd moeilijk.
Ik ben blij dat ik zo een bevalling gezien en beleefd heb en hoop in de toekomst daardoor sterker en beter te zijn in mijn begeleiding. Vroedkunde is nog altijd mijn droom en stilletjes aan krijg ik al zin om af te studeren en eindelijk al te werken.
Voor het weekend ging ik alweer naar Petach Tikva (mijn grootouders wonen daar) en vandaag ging ik een beetje naar het strand om rustig aan mijn bachelorproef te werken en deze verslag te schrijven. In heel Tel Aviv is er overal gratis Wi-Fi, dus daar heb ik geen probleem om voor school te werken.

Dit was het dan weer, tot volgende week

Xoxo Sharon