Episiotomie- check! -week 3

Shalom iedereen, hier ben ik weer!

De tijd vliegt hier en voor ik het goed en wel besef, is er al reeds een week voorbij!.
Ik ben al ondertussen drie weken in Israël en ik voel mij hier al helemaal thuis. Ik ben volop aan het genieten van het weer en kijk al uit naar Pasen. Ik vertrek namelijk met mijn familie naar Griekenland voor 10 dagen;-))

Ik heb deze week een beetje kunnen genieten van Jerusalem. Ik ben donderdag avond naar de Klaagmuur of westmuur in centraal Jerusalem geweest. Gelukkig heb ik een auto, waardoor ik gemakkelijk plaatsen kan bereiken. De Klaagmuur is de heiligste plek voor de Joden. Elke dag komen er honderden joden en toeristen van alle landen daar bidden. Naast de permanente aanwezigheid van biddende mensen vinden er vaak ook publieke evenementen plaats, zoals militaire feestelijkheden en bar mitzvahs. Veel koppels laten hun huwelijksfoto’s hier vastleggen. Het is een traditie om een gebed op een klein papiertje te schrijven en het tussen de stenen van de muur te schuiven. Er is daar een heel speciale sfeer en ik ga daar minstens een keer per week naar toe.

Deze week was het weer super druk op stage. Ik had ook vaak avond shiften, die in mijn ogen zelf drukker zijn dan ‘s morgens. Ik heb veel bijgeleerd deze week maar ik had ook enkele niet leuke momenten ervaren. Ik begin met de leuke momenten;-) ik heb nog niet op mijn blog vermeld dat ik de enige student vroedkunde ben op mijn afdeling. Meeste studenten op de verloskamer zijn studenten verpleegkunde die zelf geen bevallingen mogen doen. Dus ja, ik heb alle voorrang en aandacht van iedereen haha. De teller staat nu dan officieel op 32 bevallingen, yihaaa!!!

Tijdens het uitvoeren van een van mijn bevallingen merkte ik dat de barende vrouw (een eerst barende) nood had aan een episiotomie om ruptuur te voorkomen. Ik vroeg de vroedvrouw wie de episiotomie moest plaatsen. Ik heb namelijk nog geen episiotomie in dit ziekenhuis gezien en wist niet wie dat hier plaatste. De vroedvrouw zei mij heel serieus dat ik dit moest plaatsen. Ik vertelde haar dat ik wel de theorie hiervan kende maar nog nooit in praktijk had uitgevoerd. Ze lachte en antwoorde: "dit is uw kraamvrouw en uw beslissing, jij plaatst een episiotomie als je denkt dat het nodig is". Ik besefte dus dat ik geen hulp ging krijgen en raapte al mijn moed bij elkaar. Ik plaatste de episiotomie, zoals ik geleerd had op school, tijdens een contractie en de vrouw bleek niets te voelen. Na de bevalling van een gezond jongetje was ik opgelucht. Hier word na elke bevalling waarbij er gehecht moet worden, de dokter geroepen en een hechtingkar word voor hem of haar klaargezet. De gynaecoloog zei dat hij blij was met mijn epi en dat het een goede beslissing was. Super trots op mijzelf;-)

Op een andere dag had ik een minder leuke ervaring. Deze bevalling was bij een vrouw die zwanger was van haar 4e kind. Ze had al 3 kinderen met haar eerste man en is nu hertrouwd. Haar kinderen zijn ondertussen al veel ouder en waren niet zo blij met de nieuwe zwangerschap. Ze was al 44 jaar en wou met haar tweede man een(laatste) kind samen hebben. Wanneer ze op verloskamer aankwam, braken haar vliezen. Ik zat nog rustig aan tafel maar ze had meteen het gevoel dat ze moest persen. Ik zette de bevalling-set klaar en liet haar bevallen. De bevalling ging heel snel en na 10 minuten en een paar keer duwen, was er een jongetje van 2.900 kg geboren. Al direct toen ik het jongetje op de moeder zette zag ik dat er iets mis was met het kind. Nadat ik helemaal klaar was, nam ik het kindje en zette hem onder de verwarming tafel. Ik riep een vroedvrouw om mee te komen kijken en te bevestigen wat ik vermoede. Ik kreeg gelijk, het kindje had duidelijk het syndroom van Down. Ik wist niet precies hoe ik zoiets aan een nieuwe koppel moest vertellen en dus ging de hoofdvroedvrouw het slechte nieuws aan de ouders vertellen. Ze waren heel erg verdrietig en het was een moeilijk moment voor iedereen.

Na een ongeveer een uur na de bevalling bedankte de moeder mij voor alle hulp en steun. Ze gaf aan dat ze heel blij was met haar kind en het haar niet veel uitmaakte dat hij het syndroom van down heeft. Ze bleef maar zeggen hoe schattig hij eigenlijk is…en gelijk had ze! Een heel dappere vrouw!
Ik heb alweer veel bijgeleerd deze week en kan al vast niet wachten voor mijn volgende avontuur!
Tot volgende week