Fat baby- week 4
Blijf op de hoogte en volg Sharon
29 Maart 2015 | Israel, Jeruzalem
Shalom iedereen,
Ik blijf het maar zeggen maar de tijd gaat hier steeds sneller en sneller. Deze week is voorbij gevlogen en voor ik het goed en wel besefte is het alweer zondag! Deze week is het zover en vertrek ik voor 10 dagen naar Griekenland. Maar eerst nog een week stage!
De afgelopen week was het super druk op stage, dat is ook meestal zo voor Pasen. Ik sta meestal nooit een volledige week op verloskamer omdat ik graag afwissel en in de onderzoekzaal sta(2 dagen per week). Daar leer ik ook veel bij i.v.m. protocollen bij complicaties.
De eerste twee dagen stond ik in de onderzoekzaal. Het was zo dat iedereen bezig was met 2 vrouwen tegelijk en bijna geen tijd hadden om mijn werk nog te kunnen controleren. Op een van de dagen kwam er een vrouw binnen op 34 weken met een bloeding en veel pijn aan haar buik. Ik hoorde een van de vroedvrouwen mij roepen om direct de dokters te halen voor een spoedsectio, ze had een abruptio of loslatende placenta. Dat is wanneer de placenta gedeeltelijk of volledig loskomt en gaat vaak gepaard met veel bloedverlies en een plankharde buik. De dokters kwamen direct de kamer binnenvliegen en brachten haar naar een OK (vlakbij de onderzoekzaal). Gelukkig hebben moeder en kind het gered. Het kindje moest eventjes gereanimeerd worden maar overleefde het. Ik weet jammer genoeg niet hoe het met het kind gaat en of hij erge hersenbeschadiging heeft door het zuurstofgebrek.
Deze week heb ik op 3 dagen 5 bevallingen gedaan. Een van mijn bevallingen was een multi para met 9 kinderen ! Ja, dat zie je heel veel hier. De vrouw kwam binnen op 40weken+6 met hevig weeën en bleef maar roepen dat haar kind eruit komt. Ik controleerde haar, en inderdaad het hoofdje lag al heel laag en ze had volledige ontsluiting. De vrouw mocht al persen. In het begin wou ze niet mee persen omdat ze nog een epidurale verdoving wilde. Natuurlijk was dat al veel te laat, haar kindje ging in enkele minuten geboren worden. Hier geven ze als alternatief een soort van “lachgas”, de vrouw ademt door een masker de stof in en krijgt een soort van zweverig gevoel, die haar pijn verzacht. Wanneer dat begon te werken perste ze heel goed mee. Ze leek een grote buik te hebben en we vroegen haar op hoeveel het gewicht van het kind geschat werd. We kregen te horen dat ze zwangerschap diabetes heeft EN altijd van kindjes beviel boven de 4 kg. Normaal word in zo een situatie een keizersnede gepland en niet gewacht tot 40 weken 6 dagen. Ik was zeker dat ze ging scheuren en heb ik met al mijn kracht de perineum gesteund. Het hoofdje kwam zo snel dat het al te laat was om eventueel een knip te zetten. Al even had ik schrik dat ze langs alle kanten gescheurd ging zijn! Maar toen de baby geboren was en ik de perineum controleerde, was ze helemaal intact! Toen het hoofdje geboren was verschoot ik wel van de omvang van het hoofd. Ik heb nog nooit zo een groot kind in mijn leven zien geboren worden. Het leek een kind van een al paar maanden oud! Ik zette het kind op de weegschaal en niet te geloven, het jongetje woog 4,720 kg.
De volgende dag kwam ik om 7 uur de verloskamer binnen lopen. Ik werd al direct door Pircha (mijn begeleider van de dag) geroepen naar een van de kamers om een epidurale verdoving te assisteren. Omdat er zoveel vrouwen op de verloskamer zijn en zoveel kamers krijgt elke vroedvrouw 2 zwangere vrouwen per keer. Er is een verantwoordelijke van de verloskamer die alles onder de hoogte houd en alles op de grote ‘’bord’’ schrijft. Wij moeten haar op de hoogte brengen bij elke handeling en verandering. Hier word anders gebrieft dan in België. Bij verandering van shiften word de vroedvrouw enkel gebrieft over de vrouw die zij gaat verzorgen, dus geen lange briefing in de keuken;-). Toen Pircha mij riep om een epidurale te assisteren, wist ik zeker dat er nog niet aan haar gebrieft werd. Ik ging de kamer binnen en zette alles klaar voor de anesthesist. Ik en pircha wisten nog niets over deze vrouw, maar de vroedvrouw van de nacht briefte eerst haar eerste vrouw aan een andere vroedvrouw. Ik wist enkel dat het een vrouw was die met weeën en gebroken vliezen binnenkwam. Wij moesten enkel het epidurale opstarten. Zonder waarschuwing begon de vrouw te schreeuwen dat ze druk en heel veel pijn heeft . Ik besloot dus om haar eerst te onderzoeken en schrok dat ze volledige ontsluiting had. Vanuit mijn ooghoek zag ik op het computerscherm dat de vrouw maar 32 weken ver is. Een heel andere situatie dus. Ik zette snel mijn steriele handschoenen aan terwijl de andere vroedvrouw de kinderarts en andere vroedvrouwen riep. Het kindje werd na 3 keer duwen geboren en huilde ook direct. Het woog maar 1,900 kg en moest direct naar de neonatale intensieve zorg. De moeder was ook gelukkig ok en werd een paar uur later naar haar kindje gebracht, die het ondertussen heel goed deed.
De rest van de week had ik gewone bevallingen en er gebeurde niet echt iets heel spannend De teller staat ondertussen op 37 en ik hoop voor de paasvakantie mijn 40 ste bevalling te halen.
Op mijn vrije dag ging ik alweer naar Natanya. Mijn grootouders hebben daar een appartementje aan de zee en ik vind het zalig om daar tot rust te komen. Bovendien is er ook een zwembad waar ik lekker kan afkoelen in dit warme weer.
Tot volgende week
Ik blijf het maar zeggen maar de tijd gaat hier steeds sneller en sneller. Deze week is voorbij gevlogen en voor ik het goed en wel besefte is het alweer zondag! Deze week is het zover en vertrek ik voor 10 dagen naar Griekenland. Maar eerst nog een week stage!
De afgelopen week was het super druk op stage, dat is ook meestal zo voor Pasen. Ik sta meestal nooit een volledige week op verloskamer omdat ik graag afwissel en in de onderzoekzaal sta(2 dagen per week). Daar leer ik ook veel bij i.v.m. protocollen bij complicaties.
De eerste twee dagen stond ik in de onderzoekzaal. Het was zo dat iedereen bezig was met 2 vrouwen tegelijk en bijna geen tijd hadden om mijn werk nog te kunnen controleren. Op een van de dagen kwam er een vrouw binnen op 34 weken met een bloeding en veel pijn aan haar buik. Ik hoorde een van de vroedvrouwen mij roepen om direct de dokters te halen voor een spoedsectio, ze had een abruptio of loslatende placenta. Dat is wanneer de placenta gedeeltelijk of volledig loskomt en gaat vaak gepaard met veel bloedverlies en een plankharde buik. De dokters kwamen direct de kamer binnenvliegen en brachten haar naar een OK (vlakbij de onderzoekzaal). Gelukkig hebben moeder en kind het gered. Het kindje moest eventjes gereanimeerd worden maar overleefde het. Ik weet jammer genoeg niet hoe het met het kind gaat en of hij erge hersenbeschadiging heeft door het zuurstofgebrek.
Deze week heb ik op 3 dagen 5 bevallingen gedaan. Een van mijn bevallingen was een multi para met 9 kinderen ! Ja, dat zie je heel veel hier. De vrouw kwam binnen op 40weken+6 met hevig weeën en bleef maar roepen dat haar kind eruit komt. Ik controleerde haar, en inderdaad het hoofdje lag al heel laag en ze had volledige ontsluiting. De vrouw mocht al persen. In het begin wou ze niet mee persen omdat ze nog een epidurale verdoving wilde. Natuurlijk was dat al veel te laat, haar kindje ging in enkele minuten geboren worden. Hier geven ze als alternatief een soort van “lachgas”, de vrouw ademt door een masker de stof in en krijgt een soort van zweverig gevoel, die haar pijn verzacht. Wanneer dat begon te werken perste ze heel goed mee. Ze leek een grote buik te hebben en we vroegen haar op hoeveel het gewicht van het kind geschat werd. We kregen te horen dat ze zwangerschap diabetes heeft EN altijd van kindjes beviel boven de 4 kg. Normaal word in zo een situatie een keizersnede gepland en niet gewacht tot 40 weken 6 dagen. Ik was zeker dat ze ging scheuren en heb ik met al mijn kracht de perineum gesteund. Het hoofdje kwam zo snel dat het al te laat was om eventueel een knip te zetten. Al even had ik schrik dat ze langs alle kanten gescheurd ging zijn! Maar toen de baby geboren was en ik de perineum controleerde, was ze helemaal intact! Toen het hoofdje geboren was verschoot ik wel van de omvang van het hoofd. Ik heb nog nooit zo een groot kind in mijn leven zien geboren worden. Het leek een kind van een al paar maanden oud! Ik zette het kind op de weegschaal en niet te geloven, het jongetje woog 4,720 kg.
De volgende dag kwam ik om 7 uur de verloskamer binnen lopen. Ik werd al direct door Pircha (mijn begeleider van de dag) geroepen naar een van de kamers om een epidurale verdoving te assisteren. Omdat er zoveel vrouwen op de verloskamer zijn en zoveel kamers krijgt elke vroedvrouw 2 zwangere vrouwen per keer. Er is een verantwoordelijke van de verloskamer die alles onder de hoogte houd en alles op de grote ‘’bord’’ schrijft. Wij moeten haar op de hoogte brengen bij elke handeling en verandering. Hier word anders gebrieft dan in België. Bij verandering van shiften word de vroedvrouw enkel gebrieft over de vrouw die zij gaat verzorgen, dus geen lange briefing in de keuken;-). Toen Pircha mij riep om een epidurale te assisteren, wist ik zeker dat er nog niet aan haar gebrieft werd. Ik ging de kamer binnen en zette alles klaar voor de anesthesist. Ik en pircha wisten nog niets over deze vrouw, maar de vroedvrouw van de nacht briefte eerst haar eerste vrouw aan een andere vroedvrouw. Ik wist enkel dat het een vrouw was die met weeën en gebroken vliezen binnenkwam. Wij moesten enkel het epidurale opstarten. Zonder waarschuwing begon de vrouw te schreeuwen dat ze druk en heel veel pijn heeft . Ik besloot dus om haar eerst te onderzoeken en schrok dat ze volledige ontsluiting had. Vanuit mijn ooghoek zag ik op het computerscherm dat de vrouw maar 32 weken ver is. Een heel andere situatie dus. Ik zette snel mijn steriele handschoenen aan terwijl de andere vroedvrouw de kinderarts en andere vroedvrouwen riep. Het kindje werd na 3 keer duwen geboren en huilde ook direct. Het woog maar 1,900 kg en moest direct naar de neonatale intensieve zorg. De moeder was ook gelukkig ok en werd een paar uur later naar haar kindje gebracht, die het ondertussen heel goed deed.
De rest van de week had ik gewone bevallingen en er gebeurde niet echt iets heel spannend De teller staat ondertussen op 37 en ik hoop voor de paasvakantie mijn 40 ste bevalling te halen.
Op mijn vrije dag ging ik alweer naar Natanya. Mijn grootouders hebben daar een appartementje aan de zee en ik vind het zalig om daar tot rust te komen. Bovendien is er ook een zwembad waar ik lekker kan afkoelen in dit warme weer.
Tot volgende week
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
